İkimizin Şarkısı Şiiri - Adem Bayar

Bu akşam söz verdim kendime, ağlamayacağım.
Resimlerimize bakıp avunacağım.
Yine ikimizin şarkısı olacak dilimde:
‘’Bir Allahım var, bir de sen varsın.’’
Sesim kısılana kadar söyleyeceğim.
Ve yine sen geleceksin aklıma.
Hatırlar mısın, sen de çok severdin bu şarkıyı.
Belki de seninle tek ortak noktamızdı bu.
Her fırsatta, her buluşmamızda söylerdik.
Yorulana dek, bıkana dek,
Yarın akşam için sözleşip ayrılana dek.
Bu en uzun ayrılığımız, biliyor musun?
Daha acısı, en son ayrılığımız.
Bir daha ayrılmayacak olmamız sevindirmiyor beni.
Bir daha kavuşamayacağımıza üzülüyorum.
Hani derdin ya, ‘bu şarkıda anlatılan bizim hikayemiz,
Bu şarkıdaki aşıklar biziz’ diye.
Yalanmış, hepsi yalanmış bu sözlerin.
Bu şarkıda ayrılık yok, ama biz ayrıyız.
Bir bilsen, ne çok isterdim
Seni hiç tanımamış olmayı.
O gün seninle çarpışmamış,
Etrafa dağılan kitaplarını toplayıp eline tutuşturmamış,
Defalarca özür dilememiş,
Kendimi affettirebilmek için
O ilk randevuyu vermemiş olmayı,
Bilsen ne çok isterdim.
Neyse, şimdi bunları konuşmanın bir anlamı yok.
Ne zamanı geri döndürebilmek mümkün,
Ne de olanları unutabilmek, nasıl olsa.
Hasretine alışmaya başlasam iyi olur.
Keşke, bütün bunları hiç yaşamasaydık.
Keşke, ikimiz de yalan söylemeyi,
En azından duygularımızı saklamayı
Biraz olsun becerebilseydik.
Keşke aşkların ömrü daha uzun,
Ayrılıklar daha kısa,
Gözyaşlarımız da, yalnızca ve yalnızca
Mutlu anlarımızda gözlerimizi nemlendiren
Birer mutluluk ifadesi olabilseydi…
Ama olmadı, olmayacak da.
Anlaşılan, bu akşam da, her zaman olduğu gibi,
Kendime verdiğim sözü tutamayacağım.
Yine, gözyaşlarıma hakim olamayıp,
Ağlayacağım…