İkimizin Günahı Şiiri - Nilgün Yıldırım

Adem Havva'ya sevdalandığında,
Acı varolmamıştı daha.
Günah yasak elmanın,kekeremsi tadıydı yalnızca.
Kördü gözleri ikisininde.
Adem ve Havva'nın eseridir; güzel olanın acı vermesi.
Belki bu yüzdendir; aşkın gözleri böyle kör etmesi.
Seni ben büyüttüm içimde;
Acımın sabır damlalarıyla besleyerek.
Korkusuzca sarıldığım yasak ağacımdın.
Günahlarımın seyir defteriydi gözlerin.
En büyük suç; tutkuydu,
Ve ben suça tutkun bir sürgündeydim.
Kaçtıkça vardığım tek yer senin sıcaklığındı.
Adem'le Havva'nın günahıydı boynumuzda taşıdığımız;
Sevdaydı adı.
Bir erkek ve bir kadın ne zaman sevse birbirini;
Bedeli aşkın cennetinden sürgündü.
Bazı cezalar yaşarken ödenirmiş.
Sen benim; ödediğim bedellerin tövbesi,
kendi cehenneminin kölesi,
Kanatları yara almış düş meleğimsin.
Gizli bahçemin sessiz ortağı,
Bütün suçlarımın son durağısın.
Öğrenmişsem yanarken bile gülmeyi,
Sen cehennem olamazsın.
Senin esaretinde saklıysa eğer kıyamet;
Ellerindir ahiretimin kanlı celladı.
Vur yüreğime hançeri-aşk sözlerini,
Dökülsün artık dudaklarımın mühürlü yemini...

02,02,2007