İkimizde Bil Şiiri - Nevzat Seçen

Konuşmak seninle,
Günlerce geceler boyu,
Çalınmış zamanlarda değil.
Gözlerini seyrederken,
Dalıp gitmek dudaklarına.
Güzeldi işte;
Bir masalın kahramanları kadar
Saf ve beyazdık.
Ya da öyle görüyordum isteyerek.
Seni gülüşlerinde ve gözlerinde sevdim
Kara ceylanım.
Dört duvardı belki dünyamız,
O dünyada attım adımlarımı sessizce,
Seni buldum.
Belki ilk defa,
Yüreğimdeki kıpırtılarla
Gülümsemeyi başardım.
Sen farkında değildin belki,
Ama ben başardım.
Ve ben çok mutluydum.
Gülüşlerine ve bakışlarına sığdırıyordum
Bütün zamanlarımı,
Ve çalınmış mutluluklarımı.

38

Unuttuğumuz çocukluğumuzu,
Sabahlara kadar oynadığımız oyunlarımızı.
Kızdık mı birbirimize
Küsemezdik bir dakika.
Şarkılar söylerdik
Balkon altında sessizce,
Kimse duymasın diye.
Hele ağladığımızı,
Isındığımızı mum ışıklarında.
Ne çok şey varmış meğer unuttuğumuz.
Çaldığımız başkalarının mutluluğuydu,
Onların haberi yoktu tabi,
Başka birinin mutluluğunu
Çalıyordun gitarınla,
İnce tellerine dokunarak.
Ama ikimiz de biliyorduk bunu.
Ellerin elime değil,
Yüreğime dokunuyordu
Hiç kimseden korkmadan.
Bunu yalnız ikimiz biliyorduk.