İkimiz de Aynı Toksinle Yandık Belki

artık hayatıma
üzmeyen insanlar alıyorum
– mürekkebi silinmiş sözleri değil –
daha çok,
gülüşü biraz çocuk kalanları

çünkü anladım
bazı insanlar
yanında değil,
yakınındaymış

ve evet,
adını koydum o şeyin
“zehirli bir sevgi biçimi”
hani seversin ama
eksilirsin...

bir gün kalktım
ve kendime dedim ki:
“bu yalnızlık değil,
bu senin etrafındaki yanlışlık.”

bundan sonra
daha az küskünlük taşıyan
daha çok yürümek isteyen
insanlarla buluşacağım

üç beş kelimeyle dünyayı değiştiremeyiz belki
ama bir tebessümle
bir kalbi yerinden oynatabiliriz

bana oyun gibi bakanları
artık oyuna almıyorum
çünkü ben ciddi biriyim artık
(aşkta bile.)

ve biliyor musun?
birini hayatından çıkarmak
bazen birini sevmek kadar
incelik ister

ben artık inceliyorum
gülüşleri süzüyorum
kelimelerin altını çiziyorum
ve birini sevmeden önce
kendime bakıyorum

içim temiz mi?
evet
yer açtım
zehri döktüm
göğe astım kalbimi

şimdi,
gelsin iyi kalpli insanlar
ben hazırım
çay da var, şiir de
ama en çok
gerçeklik var elimde

çünkü öğrendim
hayat, sahte dostluklarla değil
gerçek vedalarla güzelleşiyor.