İkimiz Şiiri - Mustafa Enes Erol

Dün
Göğün göz torbalarını delmemin gerekliliğini savunan senin ortaya çıktığın gün
Bana hangi tarafta olmam gerektiğini buyuruyorsun
Ensemden akan teri dondurarak yaptığın bıçakla derimi yüzdüğün tün
Saklanacak yer ararken göğü deliyorum
Yerlere dağ diye düşüyor yangı yorgunluk, altında kalıyoruz
Sen beni kurtarmaya geleceğini söyleyip gidiyor, bir daha gelmiyorsun
Ben ise bulmayı beklediğim ilk ışık parçasını tanrı olarak görüp söylemeyi bekliyorum:
Duygular kaburgalarını üstünden gezinen damarlardan akmalı ve ağaçlar sorumlu tutacakları birini arıyorlarsa
Bu sen olmalısın
Doğarken suç işlemiş aynalardan ancak o zaman maviyi görürüm
"Ne bu halin, sırtının kiri, ağzından akan pas ne?" diye bağırıyorsun
Ve bu ne idiği emrinle belirli mangaya
Yalnızca sen gülüyorsun
Tinim kurtulamıyor, havada asılı kalmış bilinç oluyorum
Yüreğime alttan baskı yapan bir iğne tutuyorsun parmağının ucunda
Batırırsam uçacaksın, çıkarırsam biteceksin
Öyle diyorsun
Ben sana öldürmek zorunda olmadığını söylüyorum
İğneyi çıkarıyorsun
Sana söylemek istediğim her şeyi söyleyebilseydim
Belki anlardın, ne yaptığını
Sana, bedenine takılı kalmış ölü, çöp tinden söz etseydim
Görürdün de beni
Bir bisikletin dönüşünü, fırlatılan taşın izini ilah saymışken sen
Ve onu zaten her yerde görebilirken
Ben hiçliğin içinde korkuyorum senden, dilim tutuluyor
Etrafını değil, yalnızca kendini görmeye eğik zihninin, çirkin gördüğün her şey için savaş ilan edecek albatrosların boyunlarını kırdığına şahit oluyorken
Kıyalara koşuyorsun, arkandan sürükleniyorum, ilerliyoruz
Biz, ikimiz