İkili Şiiri - Ümit Kilislioğlu Özger

Kendini hor görenle,
Kendini beğenmiş
Nasılsa bir araya gelmiş.

Pek iyi anlaşmışlar...
Biri efendi olmuş, biri köle...

Ezilen bir gün dayak yemiş.
Önce oturup bir güzel zırlamış,
Sonra insan olduğunu hatırlamış.

Ölçmüş, tartmış,
Buna bir çare bulması artık şartmış.
Kapı zaten açıkmış,
O da vurmuş, çıkmış.

Dışarıda hayat zor, meşakkatler katlıymış
Ama özgürlük de pek tatlıymış.
Efendiliğe zamanla iyice alışmış
Ve ondan sonra hep kendisi için çalışmış.

Öteki ilk zaman çok kızmış
Ama nafile! Artik yalnizmiş.
Önce biraz ağlamış,
Sonra silmiş yaşını;
Günlerce düşünmüş,
İki elinin arasına alıp başını...

Doğru yolu bulmuş sonunda
E, aklı varmış onun da!

Sonunda olmuş kendisi
Sadece kendisinin efendisi.

Engelleri böylece aşmışlar
Ve bir gün bir yerde nasilsa,
Yine karşılaşmışlar

Ne birbirlerine bağırmışlar, ne yalvarmışlar,
Ama doğru bir sonuca varmışlar:

Atabilmek için sağlam bir dostluk temeli
İnsan dengede kalmayi bilmeli.

(Kapılar kitabından)