Ikiler yaşar sende

dudakların ateşin özetiydi gözlerinde
iki çakmak taşıydı yüzünde
kalsaydın ordan ateş alıp kendimi yakacaktım
sonra senli geceyi..
günseli üstümüze ışık ışık dökülecektı
gün seline kapılıp güneşle boğulacaktık bi güzel.
kaldın, belcenle gelip yamacıma yaslandın.
gecenin ağzına gün damlası gibi damladın
bütün ikiler hayat buldu.
sabah açıldı canından cana
coşkudan bitap kaldık gönlümüz tutuştu aşktan.
kuruyan iki elim yeşerdi kanımı ateş aldı
dertli yalnızlığımın haykırışı dindi.
gözlerin harıl harıl dünyayı öpüyordu.
gözlerin dünyayı öğütüyordu değirmen taşları bebeğinde.
ekmek değeri bakışlar büyütüyordu.
yüreğime işleyen, büyüleyip besleyen esrari.
aziz gözyaşlarınla çarkını çevirip değirmenin
öylesi yaşam öylesi iki damla candı.
kirpikten iki sıradağın boşluğundan,
iki ceylan gibi dörtnaldı.
hemen altında bir burunla tamamlanırdı
kızıl deniz kıyameti dudaklarınla.
iki mercan mağarası burnun bütün kokuları tarardı.
etinin konuğu canımı tanırdı.
iki kokulu çiçek gibi kanat açardı.
iştahın kabarırdı açlığın doyuma ayaklanırdı.
iki kolun gövdeni tartar,
aç tazılar gibi boynuma atlardı.
her sarışında gövdem şaha kalkardı.
iki elin bu kollarının ucunda o hünerle
en ince duyargalarla parmak uçlarında
kzıl gül gibi açar yaşardı.
dudaklarınla kızıllıkta yarışırlardı.
gövdelerimiz birbirine erir karışırlardı
birlenip yanardık için için.
ay güneşe yolverirdi güneşli gün için.