İkilem Şiiri - Ramazan Ecevit

Yalnız geçirilen ilk pazar günü
Bir şiire hapsetmeliyim seni
Aşkbozanlığınla başbaşa
Sadece o şiirde yaşamalısın

Akşama doğru toparlar yazdıklarımı
Rasgele bir kitabın arasına şıkıştırırım
Sonra bir büyük rakı bitirip
Gece yarısı sokaklarda
Düşe kalka dolanırım
Suçlayıp taşları, çukurlukları
Hepsine tek tek küfrederim
Sabaha karşı da
Kalbime darağacını kurar
O uzun saçlarını da ilmik yaparım boynuna
Ve sert bir tekme atarım
Ayaklarının altındaki sevgime

Ulan yoksa...
Yoksa, delirmek mi en iyisi
Elimi kana bulamadan
Mahallenin tekini mesken edinip
Zemin kata yaşamak
Ve çizilmiş resim gibi
Ağlamak gün batımları penceresinde
Benzeterek
Komşu ihtiyarın yalnızlık kaderine