İkilem Şiiri - Ahmet Cemil Atay

İkilem.

Paramparça cam parçacıklarını birleştirme hayali sadece bu asi varlığın aklında ki.
Anlamak zehrinin damarlara sızmışlığını umursamamak olsa gerek halen düşünme eylemi.
Heykeltıraşın bir çamura verdiği şekil gibi kukla varlığımıza ve kadre hükmümüz.
Şeytanın fısıltısında kum fırtınaları, mabetler de tapılan sanki çürümüş cürmümüz.

Suskun ve karanlık ruhların saklı gözlerinde ve derinliklerinde piyesler.
Senaristin çizgilerinde hayatlar, savaşlar, ölümler ve düşünce ince gelgitler.
Vahşi ve durulmayası sert bir fırtınada nefes almaya çabalayan rüzgar.
Kendine rol biçip sonun varlığında ezilesi bi çare ihtiyar.

Toprağa saklı bir tabuta koşanlara gülümseme ne de yalan.
Ne de yanılsama sonsuzluk şerbeti tadında yudumlanan an.
İkilemlerden hücrelerle örülmüş varlığın ince çeperleri.
Ateşten ve katrandan bir ipe sıkı sıkı tutunmak varlığın gereği.

Cehaletinden kamburuna aldığı yükünün, varlığın ezilmişliği,
Taşa toprağa tapmaya, yükünü yere ve göğe atmaya meyilli varlığın tek gerçeği.
Şeytanın bir melodisine, bir kase içkisine, bir an şehvetin zevkine ve köleliğine itibarı,
İtaat edemediği ve bilemediği ve belki bilemeyeceği sırra olan affedilmez isyanı.