İkilem

hani insan kaderini,
biraz da kendi yapardı
öyleyse neden benim kader,
hep öyle falso verdi,
neden yaptıkça hayat mizanımı,
durmadan kırmızı bakiye geldi.
hep uçlarda gezindim,
duramadım dengede,
daima artılarım eksiye,
eksilerimse artıya dönüştü..
hayat benim için sanki,
aynada buruk bir gülüştü.
nedense istemlerim
iradem dışında gelişti hep.
gülerken cümle alem,
ağlıyordum durmadan ben
gülerken çevreme en candan gülüşlerle,
ağlıyordu onlar tersine
ve ben,
bulamadım yaşamın ortasını,
nedense...
bu ne biçim mimarlık ki,
yapı durmadam çöküyor,
ve benim yaşantım,
hep ikilem içinde geçiyor...

g.m.a