İkilem Şiiri - Dinmez Er

1-
Seversin doğa yürüyüşlerini bilirim
Dağların yamaçlarında,
Deryanın tam ortasında
Tırmanışlarında dar, taşlı patikaların
Her hangi bir yerde bir anda
Birden aklına düşeceğim ürpereceksin
Ama neden(?) diye soracak iç sesin
“Sen yoluna, ben yoluma buraya kadar
Yaşandı ve bitti demedik mi? ”
Pembe yanaklarında şüpheli bir damla yaş
Ve derinden kopup gelen bir ah dudaklarında
Ben, beddua olmuş sitemleri içime gömeceğim
Bundan sonra senin özlemlerinde ben olsam
Benim hasretlerimde sen olsan ne fayda
Özlemler mi, hasretler mi hatırlanmanın tetiği
Kopuşun, bırakılışın adını koyamayacaksın
“Sen erkeksin, ben kadınım kararın?
Ben ağlarım, hem de giderim.” dediğin yerdesin
Beni görmemeyi zulüm, görmeyi ölüm belliyorsun
Şahin Tepesi’nde bir sıraya oturmuşsun gruba karşı
Kumsal, deniz, yakamozlar ayaklarının altında
“Hatırlamaz olsaydım” diyor, susturamadığın iç sesin.

2-
Çıkar yüreğindeki ikilemleri unutursun, kurtulursun!
Yönünü, yolunu değiştir doğa yürüyüşlerinin
Bir daha dağ yamaçlarına dönme yüzünü
Deryalara dalma öyle derin, derin
Patikalarda dolaşma düzlüklere in; unutursun!
Beni mi soruyorsun?
Ayrıntıdan başka bir şey değil bende ki adın.
Hani demiştin ya “yaşandı ve bitti”
Aynen öyle…
Unuturum, ben de unuturum,
Yemin olsun unuttum bile!

Dinmez ER / Çeşme / 2011. 11. 17 /