İkilem Şiiri - Ümran Tokmak

Saati beş vakte kurar
Islak elleriyle nabzımı tutardı
Ulu çınar gölgesinde serinlerken ben
Kulağıma Çanakkale dolardı
Kırmızı başlıklı kız masalını bilmezdi ninem
Sunduğu resimin yiğit pozu var
Birde madalyonun öte yüzü var

Vaftizi utanç
Afarozu ölüm
Ciğerinden asılmış Kibele
Hortumlar bağlanmış gözbebeklerine
Ayrık otları göversin diye
Bir damlaya şerhalanmış dudağım
Nehirlerim kan çağlamakta
Yedi cehennemden kor taşınmış yüreklere
Taşıyanın ellerini yakmadan
Cüzdana sığdırılmış mızrak
Fahişelik belletilmişThemis’e
Goya’nın fırçasından bir cinnet mi bu resim
Kiminleydi bu savaş?
Hangi kutsallar için eğilmişti
Sunağında düşen baş?
Nice kınalanmış körpe kuzu var
Birde madalyonun öte yüzü var

Sus artık sus
Lahzamı yakan hıçkırık
Yeter çıldırtan nöbetlerinde boğulduğum
Neden kifayet etmiyor musalla da can bulduğun?
Kabuğuna sin
Öfken dinsin
Ya da olacaksa faydası öfkelen
İkilemler çarpıştıkça us’la çıkarsan sen
Anlat
Değil sagular kanını da kat
Kaç figanda çatlar yürek dene
Yanağını ıslatan ter
Yatağına olmayacaksa bahane
Hangi em?
Hangi çare?
Her çentikte ne amansız sızı var
Birde madalyonun öte yüzü var

Bekle dur
Çıkış yok her yön duvar
Bir çakal bir çakal daha diye
Yaptığın hesap neye yarar
Akrepler beslenirken yüreğinde
Nöbet tutan şahmeran var
Karıncayı örnek bil de
Emanetin ulaşacaksa yerine
Nil’den sakinliği dile
Kaç canına kalkan olur bedenin?
Kim anlar seni?
Parçalansan kaç yazar
Dağ dağ büyütünce dumanını
Hangi âmâ görecek
Kulaklarını tıka gözlerini yum
O yöreden bile geçme
Yer yarılır köstebeğin gözü var
Birde madalyonun öte yüzü var

Utançtan bile düşmez yüzünde utanır al
Yükseğe yakışmadın düştüğün çukurda kal