İkibin Üç’e Sitem Şiiri - Ali Osman Yılmaz

Ey İkibin üç,
Beni,koskoca,
Koca adam yaptın ve,
Kaf dağının ardında,
Bir güzel var diyerek,
Gönlümü nişanladın ona,
Düşünmedim,nedir,kimdir diye,
Mahcemal’ini bile görmeden,
Senin anlattıklarına,
Ve onun yazdığı maillerine bakarak,
Sevdalandım,aşık oldum ben.

Aslında benim sevdiğim,
İçimde fingirdeyen,
Sevmeye aç,aşka aç,
Gönlümde yarattığım,
Hayalimdi,
Bunu daha önce anlasaydım,
Senin aklına uyup,
Aşk acısını tadar mıydım?
Hele o acımasızca,
Aşk denen duygudan yoksun,
O Boşnak güzelinin,
Acımasıca vurduğu,
Şamarını yermiydim?

Ben yaşıyorum amma,
Asıl yaşaması gereken,
Tüm dostlarımı,
Gömdüm bir mezara,
Onlar bilmeden.

Ölmeye hazır bir yürek,
Vardı bende,
Hatta vedalaşmıştım bile,
O Boşnak güzeliyle,
Tam gidecekken öte yakaya,
O Boşnak güzelinden gelen,
Bir telefonla vazgeçtim ölmekten.

Yapma dedi,Gitme dedi,
Peki dedim amma,
Beni yaşamaya mahkum ederken,
Arkadan vurup,bu kez,
O veda etti gitti,
Onunla birlikte,
Tüm yaşaması gerekenler,
Birer,birer öldüler,

Böyle geçti ikibin üç,
Nasıl güle güle diyeyim,
Ben yanarak geçerken,
Yapayalnız ikibin dörde,
Dileğim olur sadece,
Bütün sevenler,
Kavuşsunlar birbirlerine,
Güzel günler getirsin,
İkibin dört ve,
Ondan sonra gelecek seneler.