İki zürafa boynu Şiiri - Yorumlar

güzel.

biri beni acısından
diri diri gömecek kadar sevdi..

şimdi kendimi olur olmaz gömerken..bu ezberlediklerimi de sarıyorum yaralarıma ama..yeni yaralar da açtım şair!

yeni bi sargı bezi için delirebilir bir adam bazen.. o kadar yani..

'ey iki adımık yerküre ..'
arka bahçene baktım ve bir mezarlık gördüm..

hep düşünürüm bu kadın neden bu denli soyunur şiire?
derin bir iz bırakır yazı üstüne yazdığı kırıklar... ya acısı acıma yakın ya da gölgesi boyumdan büyük.

ya her şiirinde vurulurum ya da yaralı olduğumda gelirim.
kalemiyle beynime çivi çakıp günlerce düşünürüm. neden her satırında bir ben var ve neden bu denli dokunur ellerime dizeleri...

ve ne vakit gelsem dizine ipe serilmiş ten gibi kururum...

seni okumayı seviyorum Nildeniz.

sevgi ve saygımla.

Şiiri dönüp dönüp okuduğumda, yürek denilen yerimin çeperlerini yapış yapış titreten ve Abdülhak Hamit'in Makber'ini ince ince çığlıklayan kadın sesini aşmalayım..

Varoloş benim içindir diyen İnsan'ın; aşk boyutuna vurguladığı anlama yapışmalıyım.. Aşk;insani varoluşun -ki başka varoluş olmasa gerektir - üreme, sürekli olma mucizesine ait bir organıdır diyebilmeliyim yapraklardaki diş izlerine bakarak..

Varoloşum devam edecekse ve ben varolma sürekliliğimi sağlayan organımı-aşk'ımı- alabilmişsem yanıma gömütüme gitmem de ne beis vardır ki artık..Diri diriyim artık o gömüt'te

Ayrıca dizelerin anlam bakımından elektrikli biçimde birbirleriyle şiirsel bütünleşmeleri ve sürtüşmelerinden tuz tadı aldım.

Arzu; zürafa boynu.
Kin; birbirine dolanan iki zürafa boynu. Tek ağaç kalp tekin görünüyor.. Kalp iki ağaç olsaydı dolanan zürafa boynu çözülecekti. İki zürafa boynu dolaşıklığında o ağacın yaprakları şimdilik hür.

Dolaşık iki zürafa boynunun ucunda hiddetle açılmış zürafa gözleri kinin figürü. Tabloya yayılmış bol yapraklı bir ağaç, kökünde kalp atıyor, oradan besleniyor. Yayılmış ağaç dalları üstünde boyutun ikincisinde neredeyse dolaşık zürafa boynu çaresiz.

Ömür tükenirken neler çoğalır neler azalır?
Günler yaprak gibi. Hangi kinin diş işleri kalakaldı her birinde? O yaprakların dalından koparılıp yutulmaması bir avuntu sayılır mı? Belki.

Aşkın vakit yitirmesi.
Sıyırıp aldım katıma, koydum karşıma. Erteleme mi, hep yarını beklerken, dün olan aşka özlem mi?
'Aşk ne inançla vakit yitirir' Yığılmış bekletilen kalaslar gibi. Bilim yabancı kalır. Aşkta bilim acizdir.

Kahrolsun yitikliğe.
Ay tükürmesi.
Ay tükürmesi. Sonunda ay tükürdü. Ay tükürürse kumsalı seçer. Kumsal rutubetli, kalır biraz o tükürük, hemen buharlaşmaz. Çöllere tükürmez ay. Kıvamını iyi bilir.

Kin arzu, biraz da mutluluk malzemeli kale inşasında çok ama çok harç lazım. Taş toprak işe yaramaz. Yaralar bol. Yaradan betonun sıvısı kan. Eh bu aşamada çıkıp gelecek zamanı biliyorsun. Yakalandım sana ama aslında kan çekti, geldin.

Hayret sevindim. Bu yeter. Durup dururken niye dolaşır iki zürafa boynu. Bu çok zor. Susadıkları acı olsa gerek. Kalp tek ağaç. Dolanma olmasa işte bak bol yapraklı ağaç orada. Zürafa boyunları şaşıştıcıdır hep. Endamlı ve sakin üstelik erişilmez.
Acılar makbul. Tatlı duruş ve tavır ve ruh yaşatacak kadar meziyet neden kazanmıyor. Var olanı acıya dönüştürme hangi hünerden?

Sürü sürü sorular dolandı.
Bari bu şiiri yaşatacak kadar acıdan uzağım.

Bazen şimşek rüyası tadı alıyorum Nilgün Aras şiirinden. Uyanıklığıma uyku ısmarlıyorum. Gözlerimi yummadan. Sihir tozu icat ettim Aras şiirinden. Cebimde gezdiriyorum.

Tebrikler bu harika şiirinizi yürekten kutlar şükranlarımı sunarım elleriniz yüreginiz kaleminiz dert ögrmesin şair Turan çeliker

'Yarası kanatılmış yitik birer kabuğuz artık..' dediğimi anımsar gibiyim;
yeri geldi diye yazmadım, Ay'yyy cüzzamlı bir sözcük gibi çıkınca boğazımdan, kanadım.