İki Yüzlü Ay Şiiri - Nuran Karaca

Susardı geceler;
susardım bende
onlarla dertleşmek ardı
hem de çok zordu:
bir yıldız ateşi kopar gelirdi;
sonsuz gökyüzünden
göğsüme saplanırdı yakardı:
bir kaç şiir doğardı;
onu çıkarmaya çalışırken sancıyla
ağlardı geceler iç çekerek
silerdim gözyaşlarını saç tellerimle
yastığımın nemi öksürtürdü
ciğerimi sökercesine:
sonra yenilirdim;
uykunun ısrarlı davetine
kesik kesik olsada
o bölümlerden birinde
düşünceye dalardım...
sabaha beni mutlu uyandıracak;
sebepleri arardım;
yada karşısık bir yumağı
nasıl çözeceğimi düşünürdüm.
susardı geceler;
susardı
baykuşlar yarasalar sığınırdı kollarına
birde ben
ve benim gibiler
karanlıkta aydınlığı arayışta olanlar:
olgunluğu ve zamanın yedi başlı dev olduğunu
öğrenirdim onlardan:
tek bana karşı değildi;
o devin saldırısı
adilligide vardı:
tekrar kapardım gözkapaklarımı;
uyku dilimlerini birleştirirken yeniden
hakkını almayım geceler sayesinde
acının cömert bir eli olduğunu öğrenirdim:
ve birde ayın iki yüzlülüğünü:
bir yüzü beyaz bir gulu anımsatırdı;
ruhum canlandırır saflık asılardı
isterse de açardı yüreğimde vakitsiz.
bir yüzüyse;
dikenli bir kaktüstü sanki
sabaha kadar
saga sola döndükçe,batardı insafsızca yüreğime.

15:49 03.07.2016