İki Yüz Yirmi Sekiz Numaralı Sokak

Başladı başlıksız o şiir,
iki yüz yirmi sekiz numaralı sokakta.
Her adımda Zeki Müren, “Benim güzel manolyam” diyordu,
Pencerelerden çiçekler dökülüyordu,
çocukluğum sallanıyordu balkon salıncaklarında
ve renkli sarmaşıklar tırmanıyordu beton yığınlarında hızlıca.
Şarkılar tekrar tekrar teşekkür ediyordu o bakışa, kalbe dokunuşa.

İki yüz yirmi sekiz numaralı sokakta,
saklanırdık yüksek bir duvarın arkasına.
Saklandığımız yere yaslanır, dünyayı ardımıza alırdık.
Kaçamak bir buse ile dünden ömür alırdık.
Yanlış bir sokaktı aslında,
her yanında gerçekler yaşanmasa,
her anından doğrular fışkırmasa.

Bir şey oldu bugün o sokakta,
bir karanlık bulaştı sarmaşıklara.
Bir yabancı girdi sanki sokağa.
Şarkılar teşekkür etmeyi bıraktı nakaratlarda.
Öyle güzel kokmadı bugün manolya.
Çocukluğum ilk kez korkuyla dönüp baktı arkasına.

Bugün yalan yazıldı o şiirin başlığına.
Sallanıp düştü o güzel kokulu tabela;
ansızın döndü yalanlarla, göz kaçırışlarla çıkmaza.

Güzeldi, yürüdük, yaşadık bitti; teşekkür ederim demek vardı sonunda,
eğer yalan karışmasaydı sonuna.
Bir mucizeyi yaşatan,
bu yuvarlakta muhteşem bir tünel açan biri olarak yazılabilirdi tarihe,
eğer herkes gibi herkes olmasaydı,
göründüğü gibi kalsaydı.

Gelindiği gibi gidilebilirdi elbette,
düşürmeseydik başımızın üstünde taşıdıklarımızı samimiyetsiz bir zelzeleyle.
O gelişe bu gidiş,
O vuslata bu kaçış yakışmadı.
Kaçırıp da gittin;
keşke bağlamasaydım kendimi gözlerine.

Selim Akgün