İki Yorgun Âşık......................... ...

İKİ YORGUN ÂŞIK...

Güneş, bütün gün ışıklarını denizin pürüzsüz yüzüne sermişti. Martılar, bu eşsiz güzelliğe uçuşarak, renk kattılar...Bembeyaz bulutlar ara ara gölgelediler bahçeleri... Artık yavaş yavaş, sarı saçlarını topluyordu güneş, serin sulardan...

Denizin çok hafifçe vuran dalgaları, okşayan sesiyle öylesine güzel nağmelerle ninnisini söylüyordu ki, kumsalda mahzun yüzüyle yavaş yavaş yürüyen kadın, bir an durdu, bu sesleri dinledi. Yüzü oldukça solgun, ama güzeldi. Bakınca, içinde gizli bir yaranın sızıları görülür gibiydi. Gözlerindeki mahzun bakış, çok şeyler anlatıyordu...

Denizi seyretti bir müddet...Sanki, çok uzakları görür gibi dikkatle baktı ufuklara. Sonra yine dalgın bakışlar kapladı yüzünü. Tekrar, o usul adımları ile kumsalda yürümeye devam etti. Kumlar ayaklarının altında ılık bir halı gibi yumuşacıktı...

Karşı yönden bir nokta gibi bir silûet göründü. Uzun boylu, yavaş yavaş yürüyen bir adam geliyordu. Arada başını bulutlara kaldırıyor, sonra denizden esen melteme yüzünü veriyor, yavaş yavaş ilerliyordu.
İkisi de öylesine dalgın ve içlerindeki âleme dalmışlardı ki, taa yakına geldikleri zaman farkettiler birbirlerinin varlıklarını.. Bir anda irkildiler. İçlerindeki hasret acısı getirmişti onları kumsala...Biraz kendi kendilerinle kalıp, sükûna erişeceklerdi.

Yakına gelip de, birbirlerini gördükleri anda yüzlerinde çok büyük bir şaşkınlıkla beraber, bir aydınlanma görüldü. Yüzleri anlaşılmaz bir mutlulukla pembeleşti. Gözler, birbirine asıldı, takıldı kaldı. Mıhlanmış gibi kalakalmışlardı oldukları yerde. Ne yapacaklarını, ne diyeceklerini bilemez bir halde sadece bakıştılar bir müddet...Sonra, aynı anda, ellerini birbirlerine uzattılar. Birbirine tutunan ellerde öylesine büyük bir hasret vardı ki, gözlerine yaşlar hücum etti, ikisinin de... Kalplerindeki duygular daha fazla direnemedi, sımsıkı sarıldılar bir anda.

Öylesine bir andı ki bu, tüm sesler susmuş, sadece kalplerinin heyecanla vuruşları duyuluyordu. Artık, buzlar eriyor, akan ılık damlalar, gözyaşları haline dönüşüyorlardı şimdi. Yüreklerini saran o acı âdeta buharlaşıp yok oluyordu.
Hasretle geçen günlerin, şimdi vuslat saatlerine dönüşmesini seyrediyordu gözler...

Adam, kadının omuzlarından tutarak, hafifçe,geriye doğru çekti. Kadının özlediği yüzüne, sanki her noktasını hatırlamak, ve zihnine yerleştirmek ister gibi, öyle dikkatli ve uzun uzun baktı ki, kadının gözlerinden yaşlar süzülmeye başladı.
Nasıl özlemişti bu bakışları? Nasıl deli gibi arzulamıştı o yüzü bir daha görebilmeyi... O mahzun gözlerin içi, mutluluktan ışıl ışıl ışıldadı, dudakları gülümsedi. Gözlerini kapadı. Kollarını, hiç düşünmeden adama uzattı...

Hâlenur Kor

19 Nisan 2010