İki Yasaklı Şiiri - İbrahim Çam

Seni unutmak yasak
anlatmak yasak seni
yasak, seni konuşmak
dil orucu tutmak gibi

asmak
gönül sarayımın duvarlarına resmini
okumak gece saçlarına
en sırlı mûsikî nâmelerini
ya da tutup ellerinden gezdirmek seni
gökyüzü bahçelerini

“Seni seviyorum” diyebilmek var ya
avuçlayıp güneşi rüzgârı
toplayıp mehtâbı yıldızları
alıp kucağına denizi koynuna koymak gibi

Beni kahreden
kırmızı gecelerimde bile
içlenip böyle hiç ağlamadığım
sanma ki yasaklım
sen hayatımda sıradan biri

Ne yapsam nasıl etsem nereye gitsem
kâh gül olup esiyorsun rüzgârın eteğinde
kâh hasretimsin yanan akşamın kasvetinde
kâh Leyla akıyor sırma saçların
kâh, ürkek duygularımızı konuşuyor
bana sürgün gözlerin…

ve dökülüyor uykusuz aşkın acı dilinden
'sûz-i dil' şarkılar…
şimdi biz ateşe diz çöktüren
İlâhî bir terbiyenin
su gibi sızıp gittiği hayatımızdan
şu devirde ulvî bir öğretinin
iki baş bir gönül
köhnemiş ve süflî zamana direnen
göz göze bir can
hüzünlü bir damla kan
ama yan yana iki yasaklı değil miyiz
her an acılar çekip
sisli sözlerimizle buğulu gözlerimizle
aşkımızı köşe bucak saklayan
iki yasaklı

Nereye baksam mecnun zamanlara
dalıp gidiyor gözlerim
yine seninle demleniyor kat kat kederlerim
yemin olsun ki
toprağı dirilten her damlanın yüreğine
gönlümü bir çöl gibi içen şehlâ gözlerine
düştü mü kalbine insanın bir kere ateş
ne söndürebiliyor yağmur
ne küllendiriyor güneş

bu aşk elem seherlerinde
yaprak yaprak açıp her mevsim
yastığına taze güller dökecek
seni mutlaka duyacağım
vurgun yemiş bir kalbin
İnce ağrısında
dalga dalga sensizliği soluyan
denizlerin ıssız kıyısında
her baharın mayısında
bu aşkın yanık izleri olacak
belki de pembe yanaklarında
o zaman
benim cennetim olacaksın
elinde yine kırmızı bir gül olacak…

18.06.2005