İki Yarımın Hikayesi Şiiri - Gül Kabacaoğlu

Onlar, aynı göğün altında doğmamışlardı belki,
ama aynı kader çizgisine değmişti avuçlarının içi.
Biri karanlıktan çıkmayı bilen bir ışık,
diğeri ışığa alışkın olmayan bir gölgeydi.

Gölge olan, kendi iç savaşına tutsaktı;
suçluluğun, kararsızlığın ve eski yaraların arasından
bir türlü nefes alamıyordu.
Kalbinde bir kapı vardı,
içeri girmek isteyeni önce ürkütüyor,
sonra sessizce özlüyordu.

Işık olan ise yumuşaktı…
Kalbini yavaş yavaş açan bir sabah gibi.
Görünmeyeni görüyor,
kırığını okşuyor,
suskunluğunu bile sevgiyle anlıyordu.
Gölgenin karanlığını yargılamıyor,
korkusuna kızmıyor,
“Sen gel ben aydınlatırım” diyordu.

Birbirlerine tesadüf değildi bu.
Evren, çok az kalpte bulunur böyle bir tanışıklık;
adını bilmesen bile ruhunu tanıdığın biri.
İşte onlar böyle bakmışlardı birbirlerine:
Sanki çok eski bir hikâyeyi
yeniden okur gibi.

Ama gölge, kendisiyle kavgalıydı…
Işığa yaklaşınca aydınlanmaktan korkuyor,
kaçınca da üşüyordu.
Bazen susuyor,
bazen geri dönüyor,
bazen kendi geçmişinin zincirlerini çözmekte zorlanıyordu.

Işık ise…
Kırıldığında bile sevgiyle kırılıyordu.
Onu beklerken zaman donuyor,
yokluğunda kalbi çoğalıyordu.
Sözünü tutmayan bir kalbin bile
iyi yanını görüyordu.

Gölge bir gece kendi kendine itiraf etti:
“Ben kaçtıkça, o daha çok içime işliyor.”
Onun sesi suskun bile olsa,
kalbinde bıraktığı iz silinmiyordu.
Kendinden kaçabilir ama o ışıktan kaçamazdı.

Evren de bunu biliyordu.
Aralarındaki bağ bir ip gibi değil,
bir damar gibi birbirine bağlıydı.
Zaman, sabır, cesaret gerekiyordu.
Ama kader acele edenlerin değil,
gerçeği yaşayanların yanındaydı.

Ve bir gün…
Gölge, karanlığın içinden çıkacak gücü bulacaktı.
Kapısını kimse için değil,
ilk kez kendisi için açacaktı.
Çünkü ışığa koşmak bazen
karşıdakini değil,
kendi yaralarını iyileştirmeyi seçmektir.

O gün geldiğinde,
iki yarım yeniden karşı karşıya duracak,
hiç konuşmadan anlaşacaklardı:
“Hikâyemiz bitmedi.
Sadece nefes almaya gitmiştik.”

Ve ışık fısıldayacaktı:
“Geç kaldın ama gel.
Kırıldım ama seviyorum.
Bu hikâye, biz olmadan tamamlanmaz.”

Gölge ise usulca diyecekti:
“Ben hep senin yolundaydım,
yöne bakmayı unuttum.”

Sonra iki kalp,
biri aydınlık, biri gölgeli,
aynı sıcaklıkta birleşecekti.

Çünkü bazı aşklar bitmek için değil,
dönmek için yazılır.