İki yakalı Kalp Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Çelik tellerin arasından esen rüzgâr şahidim,
Köprüden geçerken kalbim iki yakada da kalıyor.
Ne tam bu yandayım, ne de varmışım karşıya,
Ben bu gidişin tam ortasında, ağır ağır donuyorum.

Anadolu yakasında çocukluğum, o eski, naif sızı,
Üsküdar’da bir akşamüstü, çaya sinmiş bir hüzün.
Avrupa’da ise geleceğin telaşı, kalabalığın gürültüsü,
Her adımda yorulduğum, bitmeyen bir gün.

Bir yarısı orada mahzun, yalıların gölgesinde bekler,
Bir yarısı burada kanar, neon ışıkların altında.
Ruhum, iki kıta arasında gerilmiş bir tel gibidir,
Her araba geçişinde titrer, en ince notasında.

Boğaz’ın serin suları bilir bu bölünmüşlüğü,
Ben ne gidenim bu şehirden, ne de tam kalan.
Kalbim şimdi o sulara karışmış bir emanet,
Hem her yerdeyim bu şehirde, hem de yurtsuz olan.