İki Yaka Şiiri - Süleyman Eser

Şirret çığırtkanları
Çaldı kulağımda çanlarını.
Açıldı dimağım, kaçırdım aklımı.
Saçıldı aşikare; sağa sola.

Biri, ağladı yapamadıklarıma.
Dinledim, inledim, kan süzüldü
Gözlerimden gül yanağıma.
İçemediğim meyler döküldü
Hasretinden, çatlayan toprağa.
Uzak ummanların tuzları
Yaktı ruhumun esvabını.
Sevabımı iletemedim yarına.
Yarı belime kadar batmışken
Çamurları şifa yaptım maraza.
Arıza çıkarmak değildi amaç
Yaptığımda yakışmadı şanıma

Diğeri yolunu bulup, tuttu yükünü.
Yolsuzluğu iş edinip uğraştı.
Korkusuzluğu aştı yekünü.
Sefil geceleri fırsat bildi.
Neyim varsa ihanet deyip sildi.
Elimde kalmadı hiçbir kıymet.
Gerdanımdan söküldü ziynet.
Yerine çaput yama dikildi.
İrkilip kaldım yamacında ağacın.
Ki, asır var, çınar benden bihaber.
Ben bu ahval ve şeraite yabancı.

Önümde bir mermer heykel,
Elim kolum bağlı kaldım.
Kirlendi tüm sevdiklerim.
Nedendir bilmem, dinmedi derdim.
Göğsümü kurşunlarına gerdim.
Cesedimi ayaklarına serdim.
Öldüresiye güldüler halime.
Yine de, gelemedi yanyana.
İki yaka.
27/06/2012
-Ümraniye-