İki Yabancıydık Şiiri - Burhan Karacan

Ne zaman adını ansam,
Aha şurama bir sancı saplanır.
Ne zaman resmine baksam,
Tüm anılar gözümde canlanır.

Zamana yolculuk yaparım,
İlk durağım Sakarya Caddesi olurdu.
Deniz Bar’da sahne önünde bir masa
Ve sen karşımda
Salman türkülerini söylerdi.
Ellerimiz birbirine kenetlenirdi.
Aynı anda çarpardı yüreğimiz,
Ve aynı türküyü söylerdi dillerimiz.

Grup Çığ’ın türküleri, Buluştururdu bizi Adres Bar’da
Biz aşkın adresi derdik,
Zamana kafa tutar,
Saatlerden rakamları silerdik.
Sen gözlerime bakardın,
Ben o bakışlarda kaybolurdum.
Geceye veda ederdik,
Söyleyerek aşk şarkılarını.
Ve ve birlikte karşılardık Kızılay’da sabahı.

Sonra, sonra boyacı Polat açardı tezgâhını,
Kader ekmek parası için tutardı,
Köşe başını,
Ve bizden alırdı ilk nafakasını.
Bizse yarı ayık yarı sarhoş,
Nasıl ayrılacağımızın hesabını yapardık.

Bilirim, zor gelirdi ayrılık,
Hep zamana karşı savaşırdık.
Gözümüzden uyku akardı,
Biz hiç ayrılmazdık.

Nehir Kafe’de yudumlardık çayımızı,
Günün ilk haberlerini,
Mürekkebi taze gazetelerden alırdık.
Bir ara göz göze gelir,
Öylece bakışırdık.
Hasret kokardı bakışmalarımız,
Sanki hasret sokağında,
İki yabancıydık.
Şimdi anlıyorum ki gülüm,
Biz, biz gerçekten iki yabancıydık, yazık,
Biz, biz gerçekten iki yabancıydık,
Yabancıydık…