İki Yabancı Şiiri - Emine Sipahi

İki yabancıydık,
Bu solgun kaldırım taşlarında yürüyen.
Belkide.. yan yana geçip giden herhangi biri,
Her hangi biriydim artık senin için.
Sahi... iki yabancı mı olduk?
Söylesene ne zaman gittin benden ?
Seni çok özlüyorum.

Uzaktasın..bu bana dokunuyor.
Canım çok acıyor.
İyiymiş gibi yapıyorum ama, iyi değilim.
Herşey.. bir anda anlamını yitirdi.
Yitip giden yıllar gibi,
Durmadan eskiyen zaman gibi,
Ne zaman yitip gittin benden ?
Seni çok özlüyorum.

Artık hiç bir şey eskisi gibi değil, bende değilim.
Hayat, bazen öyle şeyleri,
Göğüslemek zorunda bırakıyor ki insanı,
Buyur , burdan yola devam et artık diyor.
Boğazım düğümlense de,
Yutkunduğum şeyler var geçip gitmeyen.
Seni özlüyorum, seni çok özlüyorum.

Eski bir pikaptan , keman sesi geliyor ,
Ama bu sefer kemanın telleri, öyle içli inliyor ki,
Kalbimin bam teli parçalanıyor.
Sanki kemancı, kemanın tellerini değilde,
Yüreğimin bam telini, parçalarcasına çalıyor.
İşte.... işte o zaman ,
Zamanın içinde kayboluyorum.
Takvimlerden kaç yaprak eksildi ?
Kaç mevsim geçti sensiz.
Dilim sussa da sana, yüreğim susmuyor.
Seni özlüyorum, seni çok özlüyorum.

Gönlünün kapısını bana kapattığından beri,
Ben kapı arkasında bekliyorum.
Ama her defasında , yokluğun kapımı çalıyor.
Bana gelmediğin her gün, her saat ,her ay..eskidim.

Yıpranmış gönül defterinin,son sayfasına,
Fısıldadığım sözcükler,silindi mi ?
Sildin mi anıları ?

Oysa ben..
Ne zaman bir iskeleden denizi seyretsem,
Martıların kanadında seni bulurum.
Yada..içtiğim bir fincan kahvenin,
Buram buram kokusunda.

Gece zifirisini bırakırken evlerin üzerine,
Bu solgun kaldırım taşlarında yürüdüğüm,
Bütün sokaklar sana çıkıyor.
Ayak seslerimi duymuyorsun.
Ve ben unutulsam da,
Anılarım birer birer unutulsa da,
Ben unutmadım seni, özlemesen de özlüyorum.
İnan bana seni çok özlüyorum.

Ne zaman gözlerimi kapatsam,
Bir bank ta, birlikte oturduğumuzu hayal ediyorum.
Ve dünyayı birlikte izlediğimizi,
Önümüzden geçen çocukların,
Gülücüklerini duyduğumuzu.
İçimize hayat dolduğunu.
Başımı omzuna dayadığım da, huzur bulduğumu.
Seni özlüyorum.

Sen gidince fena koptum, fena koptum hayattan.
Aşkım öksüz bir çocuk gibi ardından ağlarken,
Dönüp bakmadın bile.
Ne zaman yaşama bağlanmaya çalışsam,
Attığın kördüğümü çözemedim.
Zaman..kum saatinden akan kum gibi akıp gitti.
Bitmez sandığım şarkı bitti,

Nemi oldu ?
Kendime küstüm.
Yalnızlık bir duman gibi sarsa da beni,
Sen beni özlemesen de,
Ben özlüyorum seni, çok özlüyorum.