İki Yabancı Şiiri - Kamile Yıldız

İki yabancıydık çıktığımız yolda
ne kalmıştı elimizdeki yarına dair
canımda can olabilseydin
her sabah doğan güneşim
bahcende açan gonca gülerin
ola bilseydim senin
yağmurum alsaydın ıslansaydım altında
lapa lapa yağan kar olsaydın
ak düşürdüğün saçlarıma
iki yabancıydık artık çıktığımız yolda
hani yeter diyordun ya
benim aşkım sevdam sanada banada
yetmedi işte bu yolda yürümemize
gözlerinde aradım
hani o dilinden düşmeyen sonsuz sevgini
görmedi göremedi gözlerinde yüreğim
geçerken yıllar içinde
neleri alıp gitti bilemedin
bendim yıllarca bahcendeki
yaban otları arasında olan gül
dokunamadın yapraklarıma
oysa sevgiyle sel olur çoşar akardım sana
iki yabancı iki el olduk yürüdüğümüz yolda
keşke keşke vere bilseydin bana
hissetirebilseydin birazcık daha
yılların içinde kaybolmazdı umutlarımız
sustuk sustuk konuşamadık
paylaşamadık hüzünlerimiz
seviçlerimizi
bilmedik bilemedik bir birimizin kıymetini
geç oldu artık anlasak da
iki yabancıyız artık bir evi bir yastığı paylaşan
bıraksan beni uçsam minik bir serce gibi
özgürlügüme
ne anlamı kaldıki inat etmenin
elimde olan sana kalan sayğım
bırak çıktığımız bu yolda
yitirmeyim yüreğimde o kalsın