-İki Uc- Şiiri - Mustafa Çalışkan Manisa

Parıltılı bir süs aldatır dünya
Gaye edinilir emelli hülya
Ölümle uyanıp biter bu rüya
Cennet ve cehennem vardır ha vardır

Bedeni günahla soldurma sakın
Mideni haramla doldurma sakın
Gaflette kendini öldürme sakın
Cehennem şiddetli nardır ha nardır

Yalanladığına yürü denilir
O alevler kalın urgan gibidir
Deriler soyulup tekrar giyilir
Cehennem azabı zordur ha zordur

Köhne gönüllerin sönük ışığı
Kur’andır ki arştan indi aşağı
En-Nur’a tutkundur, parlar aşığı
Ona tabi olan nurdur ha nurdur

Ey insan her şeye eyleme heves
Tut şöyle sözünü masivadan kes
Allah adını an daim her nefes
Onun zikri bize yârdır ha yârdır

İyiliği emnet, kötüden sakın
Hal ile, kâl ile kulluğu takın
Vaat ettiği gün gelir bil Hak’kın
İyilik emretmek kârdır ha kârdır

Arş: Kürsü, taht, yüce makam. En yüksek gök. Allahın kudret ve saltanatının tecelli yeri. (Arş kâinatı kaplar. Allah'ın kudreti ve ilmi de herşeyi kaplar.)
En-Nur: Cenab-ı Hakk'ın her çeşit nurun Halik'ı olması ve onlara nur vermesi dolayısıyla bir ismi.
Kâl: Söz
Masiva: Ondan gayrısı. (Allah'tan) başka her şey hakkında kullanılan tâbirdir) Dünya ile alâkalı şeyler. (Bak: Taabbüd) (...Ey insan! Kur'anın desâtirindendir ki; Cenab-ı Hakkın mâsivasından hiçbir şeyi ona taabbüd edecek bir derecede kendinden büyük zannetme. Hem sen kendini hiçbir şeyden tekebbür edecek derecede büyük tutma. Çünkü mahlukat ma'budiyetten uzaklık noktasında müsavi oldukları gibi mahlukiyet nisbetinde de birdirler. M.N.)