İki Taçsız Kral Şiiri - İlknur Köknar

seni seyretmemden utanırdı
güneş doğmaz olurdu, karanlığı seçtiğimizde
ağaçlarla kaplı bir yoldu yürüdüğümüz...susardın
yol bitiminde kalkıp kendi suskunluğunu selamlardın...

saçlarına dokunsam, titrediğini hissederdim
kimi zaman da gitmek istediğini,
engel oluyordum belki, farkında olmadan
sen her kaçmak istediğinde, tutuyordum umutlarını...

kal ne gerek var gitmelere...iki yalnız gölge gibi
iki taçsız kral gibi alemi dolaşmaya...
hoş ya gidiyorum desen, şiirlerle kal diyebilir miydim!

içimiz alem olmuş, hayatta bir tiyatro sahnesi
drama konmuş önümüze, üstelik ezberletmişler rollerimizi
ikimizde kaybedenler arasındaydık
kazanan daha çabuk ayrılıyordu sahneden
daha büyük, daha eğlenceli gördükleri başka bir oyuna gidiyorlardı...

aslında onlarda kayıp yıllarının acizliğine uğramışladı
teselliydi başka sahnedeki arayışları...

bir bizdik ömür şakasına kulak asmayan
sadece günden güne büyüyordu korkum
ya sen de bir gün gidersen hayat oyunundan sıkılıp diye!

18/01/2005-1:39