İki Sokak Lambası Şiiri - Raziye Aktaş

Pencereden odama vuran ışığına takıldı gözüm, iki sokak lambasının..
Ne de çaresizlerdi; yanyana, apayadınlık ama yapayalnız, biz gibi.
Kendimizi değil, sadece çevremizi aydınlatıyoruz.
Birbirimize dönmekten aciz iki sokak lambasıyız..
Arada bir gelip tekme atıyor densizin biri, aldırmıyoruz; sesimiz bile çıkmyıor.
Her gün önümüzden akıp giden hayatı izlemekle yetiniyoruz.
Ne garip? Bütün gün, bu hengamenin ortasında birbirimizi unutuyor; hava kararmaya yakın yanıyor içimiz. Çökünce karanlık, daha bir vuruyor ışığımız.
Ta ki; sabahın ilk ışıklarına kadar yanıyor, yanıyor, yanıyoruz.. Aklımız yanıyor düşünmekten, kalbimiz yanıyor beraberinde.. Ve biz hiçbir şey yapmadan, gün geçip gitsin diye orada öylece bekliyoruz.
Biraz sağına bakıp ışığını vursan yüzüme, kim billir farkedeceksin belki de.
Gün bitip, sabah olunca kapanıyoruz içimize.. Geceki delice aydınlıktan eser bırakmıyoruz..
İki sokak lambasıyız yanyana, apaydınlık ama yapayalnız..