İki Sevgili Şiiri - Abdullah Yaşar Erdoğan

Ne mistik bir ortam;
Şu yağmurlu yaşam.
Düşen her damlada,
İnsanlığa bir hayat var.
Bütün mâhlûkat sevinmekte,
Bense onun kokusuna sevdalı.
O koku kendisinden değil,
Toprağa kavuşmanın kokusu.
Yani iki sevgilinin kokusu.
Bense ikisini sevmekteyim,
O koku beni benden alır.
Onda var başkasının kokusu,
O her şeyi kuşatmıştır.
İşte ben o kokudan dolayı aşığım,
O sevgilinin kulu kölesi olayım,
Ben azmayınca,
Ondan hasıl olmaz çile,
O’ndan dert gelmez asla.
Yağmur kavuştu, sevgilisine,
Benim sevgilim de aynı yer.
Ondan gelen hep ona gider.