İki Sene Önce Şiiri - Mesut Özdemir 3

İKİ SENE ÖNCE
İki sene önce bir kadın tanıdım,
Gelişi sıradan,
Etkisi hesaplıydı.
Ne kader dedi,
Ne tesadüf.
Sadece hayatıma girdi
Ve düzenimi bozdu.

Ben netim sandım kendimi,
O belirsizliği zarafet sanıyordu.
Cümleleri yuvarlaktı,
Bakışları kaçak.
Yaklaştıkça uzaklaştı,
Uzaklaştıkça beni suçladı.

Konuşmalarımızda
Hep bir eksik vardı.
Sorularım netti,
Cevapları sisli.
İnsanı en çok yoran şey
Karşısındakini anlamaya çalışmak değil,
Anlaşılmadığını bile bile
Beklemektir.

Zaman geçti.
Günler alışkanlığa döndü.
Ben emek verdim,
O oyalandı.
Ben ciddiyet koydum ortaya,
O ihtimalleri cebinde taşıdı.

İki sene boyunca
Bir “belki”nin ağırlığını taşıdım.
Ağırdı,
Çünkü içi boştu.
Boş umutlar,
İnsanı en derin yerinden yorar.

Ne sevdiğini söyledi,
Ne gitmeyi bildi.
Yanımdaydı sözde,
Ama hiçbir zaman benimle değildi.
En ağır yalnızlık,
Birinin yanında tek başına kalmaktır.

Sonra fark ettim;
Bu aşk değildi.
Bu, yanlış yerde gösterilen ciddiyetti.
Ben derinlik sandım,
O yüzeysizlikmiş.
Ben bağ sandım,
O kaçış.

İki sene önce bir kadın tanıdım,
Kalbimi değil,
Zamanımı aldı.
Ve zaman,
İnsanın bir daha geri alamadığı
Tek şeydir.

Şimdi geriye baktığımda
Ne kırgınım,
Ne üzgün.
Sadece netim.
Belirsizliğe saygım kalmadı.

Ve her şeyin özeti şudur.

Ben seni kaybetmedim; sen, net olmayı beceremediğin için beni hiç kazanamadın.