İki Şehir Şiiri - Ömer Tomruk

Sessizliği seviyorum
Zifiri yalnızlığımın içinde…
Kimse görmeden ağlamayı,
Ya da bir başıma yanmayı belki de…
Kendimi göremezken,
Dönüp baktığımda aynalara,
Bir sarılış eksik
Göğsümün orta yerine yaslanmış,
Üşümüş bir yanak belki de…
Eksik yaşıyorum ömrü,
Gün doğumundan yoksun,
Zifiri çaresizliklerin pençesinde…
İki şehir var hüzünlerini bildiğim…
Dört yanı duvar birinin,
Ve bir sabah rüzgârı okşar suratını,
Âşıklar tepesinin fecrinde…
İki şehir var hüzünlerini bildiğim…
Ve her ikisinde de seni sevdiğim,
İki yürek var titreyen ellerimizde…
Her arzumu düşlere gömdüm,
Tek arzumu yaşamak adına
Kevser kokan teninde…

Susuyorum sana! ...
Gel ki deryalar çağlasın,
Çatlamış dudaklarımda…