İki Satırda Muazzam Kabus Şiiri - Duygu ...

Yarabantlarıyla birbirine tutturulmuş,
Açılmaz ümidiyle bakılan parçalardan oluşmuştu hayatım...
Bu dünyada siluetten farksızdım...
Ne bir zararım, ne bir faydam vardı birine...
Bu durumda yaşamam saçma değil miydi? ...

Belki de yılların çilesini
Üç beş uyku hapıyla geçiştiremezdim...
Çektiysem çektirmeliydim...
Ama kime
Benden başka suçlu mu vardı
Kendime zaten yeterince çektirmiştim...
Neler oluyordu bilmiyordum ama
Niye oluyordu biliyordum sanırım...

Kararım kesindi
Hayat değiştiriyordum
Çekilmez olmuştu sunulan hayat
Nasıl gideceğim de
En lüzumsuz konuydu belki de...

Birden etraf karardı ama
Yadırgamıyorum, normal bu
Ne de olsa iki hayat arası bir geçiş evresi
Kim demiş ölmek çok zor diye...

Ayrılıyordum bu iğrenç dünyadan...
Sizin olsun benim payım da
(Gerçi kim daha fazla üzülmek
dert çekmek ister bilmem ama...)

Uf...
Hafif ağrı mı girdi ne...
Biraz fiziksel acı yapsa da
Sonsuza kadar acı çekmemek için
Katlanmalıydım...
Ne garip şey şu dünya
Yıllarca yaşıyor
Üç saniyede ölüyorsun...

Evet...
Ağrım,sızım, şikayetim...
Hiçbirşeyim kalmadı...
Galiba artık bir ölüyüm...
Hiçbirşey hissetmediğim için
Nasıl bir duygu bilemeyeceğim...

Ben farklı bir ölüyüm...
Çünkü diğer ölüler öldüklerini bilmezlermiş
Farkında olmak iyi bir şey aslında...

İşte biri farketti öldüğümü
Annem...
Umarım bu feryadlar ve yakarışlar uzun sürmez
Artık birileri gelse de
Ben de ebedi yatağıma gitsem...
İşte evin diğer sakinleri
Babam,kardeşim...
Keşke beni duyabilselerdi de
Ağlamayın diyebilseydim...

İşte katafalktayım
Canlı bir insanın olmak istediği son yer...
Ama artık cansız olduğumdan
Pek etkilemiyor beni...
Yıkanma,dualar
Ve nihayet dört kolludayım...
Beni seven ne çok insan varmış!
(Neremi,neyimi seviyorlarsa...)
Annem hala bişeyler değişecekmiş gibi
Mümkünmüş gibi ağıtlar yakıyo...
Babam ise herzamanki gibi
Metanetini koruyan ama üzüntüsünü
Derinlerde yaşayan biricik babam...
İşte kanko ve diğer dostlarım
Arkasında da arkadaşlarım...

Kankom Özden’in, dostlarım Burçin,Şenay
Gülsel ve İnci’nin gözleri kan çanağı...
Üzülmeyin diye bağırmak istiyorum
Ama ben bir ölüyüm...

Bu cenaze ne saçma bir olay yahu..
Kişi çürümesin, kokmasın diye gömülür
Bunu abartmanın ne anlamı var ki...

Arkadaşlarım...
Aslında kimin ne kadar değer verdiğini
Kimin sevgiye layık olduğunu görebilmek açısından
İyi bir şey cenaze olayı...
Üzüntü ağlamakla ölçülmez
İşte arkadaşlarım!
Ağlayıp da üzülmeyen de var
Kan ağlayıp gözyaşı dökmeyen de...
Hangisi iyi hangisi kötü
Ben de bilemiyorum...

Akrabalar...
Onlar da dövünüyorlar
Ama bakmayı içim almıyor
Ne sevilirmişim ben ya...

Adım adım yaklaşıyoruz ebedi yatağıma...

İşte burası...
Kıyamete kadar kalacağım yer...
Herkesin toplanması beklenip
Yavaş yavaş indiriliyorum...
Son kez görüyorum herkesi
Ve kararıyor ortalık
Çığlıklar,ağıtlar,uğultular...

Üç saat oldu gömüleli tahmini...
Acaba doğru mu yaptım
O kadar insanı üzmeye hakkım var mıydı?
burada böyle günlerce,aylarca
Yıllarca ne yapacağım acaba...
Of,pişman mı oluyorum bilemiyorum...

İki üç gün oldu galiba yeni yerime yerleşeli...
Ve tam olarak pişmanım...
Meğer ne ufak şeylermiş sebeplerim
Ne sanmıştım acaba ölmeyi
Bir nevî kurtuluş?
Kesinlikle hayır! ..

Bir faydası olacağını bilsem
Yumruklamak, bağırmak isterdim
Ancak hem ben bir ölüyüm
Hem de burada beni kim duyar...

Uf ya,uf ki ne uf...
Ben kuzenimi,Ezgi’mi özledim ya...
Bilgisayarımı,şiirlerimi özledim...
Ailemi özledim
Dostlarımı,okulumu hatta derslerimi...
Ne yapacağım,nasıl kurtulacağım bilemiyorum
“Beni duyan var mı? Ben vazgeçtim,
ben yaşamak istiyorum! ”
kimse duymuyor ki ne ağlıyorsun...

Günler,haftalar oldu belki de...
Kimse beni kurtarmaya gelmiyor...
Ne acı birşeymiş bu ölüm...
Bilseydim böyle olduğunu
Ölmek ister miydim hiç...
Ağlamak istiyorum
Hıçkıra hıçkıra...
Hatta
Bağıra bağıra...
Haketmedim ki bunları!
Ben hala eski benim...
Ne diye burda kalıyorum!
Çıkarın beni burdan!
Çıkarın! ...

“Duygu,kalk kızım okula geç kalıyorsun...”

03.12.01