İlkbaharın müjdeleyicisi olan cemreler vardır.
Toprağa, havaya ve suya düştüklerinde ilkbahar gelirmiş. Sensizlik bir cemre gibi düştüğü zaman yüreğime kış geliyor gözlerime ağlıyorum. Çok üşüyor bu bedenim. Çünkü sen olmayınca ısınmıyor bu beden. Güneş bile çaresiz kalıyor bu yüzden. Bulutlar yarışamıyor benimle sensizken. Çünkü ağlayamıyorlar benim kadar. Sensizlik bir dağ gibi büyürken yüreğimde ben boş bir kitaptaki iki satırla avunmaya çalışıyorum. Çünkü bu iki satırdı benim umut kaynağım. Ve hep sensizken bu iki satırı okuyorum yüreğime:
‘Eğer yıpratmışsa gözlerini yaşlar;
Unutma kıştan sonra bahar var…’
Kayıt Tarihi : 10.2.2007 16:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!