İki Sarmal Şiiri - Hüseyin Yurttaş

gökler kanıyordu ıssızlığın bozgununda
seğiren sulardı tenimizi ürperten
can içre sancıyan sanrılarda
bulduk kendimizi yeniden
yeniden ayrılıp kavuşmalarda

deniz karanlığına sığındığımız zamandı

köpükleri kıvılcım yüklü dalgalar
saçıp savurarak bizi bizden ötelere
bir kıyıyı arıyorlardı, kıyıda bir kulübeyi
dingin bir sağnağı emiyordu göğsü denizin

gülüşen ışıkların kaynaştığı o uzak limandı

ikili sarmaldık akıl almaz bir boşlukta
seslerimiz sevişiyordu sevincin ağızlarıyla
parmak uçlarımızda kıvıl kıvıl kumların kıpırtısı
gök bulut yığılı, inadına çoğalan bir öfkeyle

iki ömrün sığdığı küçücük bir andı

bir düş seli miydi sürükleyen bizi
gerçeklerin kıskacında döne döne
birden bulup birden yitirdiğimiz
geldiğimiz ve gidecek olduğumuz o yöne

bilmem ki hangisi doğru, hangisi yalandı?