İki Saniye Şiiri - Nevin Akbulut

Diyorum ki; varlığımıza bir hayrı dokunmaz bu uzaklığın
Bu gidişlerin anlamı büyük
Bekleyenler için

***

Gülücüklerim orada burada dağınık
Toplayamadığım kelimeler gibi
İçimde biriktirip, bayramda çıkaracağım sloganlar gibi

Perdeler aralanıyor
Rüzgar yön bulamıyor gidecek
İçeri doluyor soğuk hava
Pencere çarpmaya iki saniye kala
Bırakıyor kendini sonuna kadar duvara

Ne zamansız bir eylemdi
Seninle göz göze gelmek

Bu soğukta yatağımda acı gerçekler yatıyor
Uyandırmaya kıyamadım
Ağlıyor yastığım her gece
Zaman meşrû kılmıyor bu yalnızlığı
Tutsak kaldığım odada

Zaman kavramını yitirmişti oysa
Sensiz geçen saniyelerin bile anlamı yoktu
İki saniye sonra gelecek olsan
Pencere çarpmazdı
Kapı kapanırdı çünkü
Yerde umutlarım can çekişirken

Ne radikal bir karardı bu içe kapanış
Seni bekleme kararlılığı
Görücü yüzü görmeyen suallerim yüzümde birikti
Rüzgar da süpüremedi umut kırıntılarını
Ve yorgan üşümüşlüğümü bırakıp, tükenmişliğimi sardı

***

Pencere çarpmasıyla uyandım
İki saniye önce gelseydin
Çarpmazdı bu pencere
Kalbim gecenin kabusuna sığınmışken
Ve bu kadar ağrıyla uyanırken
İki saniye yeterdi yanımda olmadığını fark etmeme
Ve iki saniye yeterdi gözlerindeki dünyayı görmeye
Eğer olsaydın
Yastığımdaki ıslağın yerine

Şimdi kaldıramıyorum yerden kendimi
Geceden kalma kırmızı sızısının düştüğü yeri ovalamak da yetmiyor
Annemin üflemeleri de.

Pencere çarpıyor
Ardından kapı
Ve bu rüzgar alıp götürecek gibi
Bu odadaki her şeyi

Zamanın kangren olduğu sabahlarımı
Üzerimde önceden giymiş olduğum sabahlığımı
Zamansızlığımızı
Kan tutan yerinden
Alıp götürecek gibi

Pencere çarpıyor
Ardından kapı
Odadaki her şey yerinden oynuyor
İki saniye yetiyor yok olmaya

İçimin kırıkları toplanıyor bu rüzgarla
Rüzgar sürüklerken beni yorganımla
Kapı kapanıyor ardımdan son kez
Pencere çarpıyor ve kapanıyor

Geri dönemem artık
Anahtarı da götürüyor rüzgar

(On Dokuz İki Bin On İki 10 30)