İki Özne Şiiri - Sevnur Şaylan

Sen ve ben...
Kelimeler yığını içinde iki özne...
Yüklemi olmayan bir devrik cümle...
Ne kadar anlamsız geliyorsa da sana,
Farkındayım...
Anlamsızlıklar içinde,
Yitirilmiş kalplerde,
Birbirinden başkasına kör,
İki özne...
Sen ve ben...
Kaybolmuşuz hayatın,
En güzel ikliminde...
Sevişirken bile gözlerimiz nemli,
Yürekler ise siyahlı bir matemli...
Sus,dedim,
Sus! ...
Konuşamayız ki biz...
Konuşursak,
Yitiririz kendimizi en yalanlarda,
Sahte bir hayatın,
Sahte bir zamanında...
Kimsin ki sen?
Kim? ...
Hayata kafa tutacak,
Kadere karşı oynayacak,
Kimsin ki sen?
Kim? ...
Sensin...
Sadece sen...
Bu üç harftan ibaret diilsin...
Boşver...
Farketmesin hayat seni,
Eskitsin bedenini,
Doldursun yaşları gözüne...
Biz kimiz ki,
Hayata karşı duralım?
Bir anlam yükleme birbirimize,
Anlamsızlıklar içinde...
Cümleler yığılsın kalsın dillerimizde...
Sus...
Farkında değil hiç kimse...
Görmüyorlar yalan dünyada,en doğruları kalbimizde...
Birbirimize...
Sus! ...
Farketmesinler bizi...