İki Nokta Şiiri - Hakan Liman

Deli çocuk yine uyanık
Çocuk yine sarhoş
Ve yine söz vermemesi gerektiğini bildiği halde verdiği sözleri
tutmuyor..
Yine ağlıyor..
Yine sigara içiyor..
Gelecek kaygısı yok
Ertesi gün umurunda değil
Yarın diye bir şey yok..
Yarın gidecekler ve yarın gelecekler önemsiz..
Önemli olan bugün gidenler
ve bugün gelenler..

Ne nokta koyuyor
ne de üç nokta..
Hep iki nokta koyuyor cümlelerin sonuna..
Hüzün ve mutluluk arasında
Yaşam ve ölüm arasında kalmış
o ikinci noktayı koyup bırakıyor..
Ne son sözü söylüyor
Ne de devamını bekliyor..
Her şeyde olduğu gibi,
-müzikte şiirde sahnede ve aşkta-
Yarım bırakıyor
Noktalama işaretlerini de..
İki nokta yetiyor ona..

Güçlü olduğunu sanıyor
Büyüdüğünü söylüyor
Ama yalan söylüyor..
Güçsüzler ve çocuklar ağlar..

Söylenmemiş şarkıları var
Yazılmamış mısraları cebinde..
Düzen içinde sıkışıp kalan bireylerse
onu anlamıyor..
Herkes ona küçük,
Her yer ona dar,
Her ses ona sessizlik geliyor..
Çölde bir kaktüs gibi yalnız
Ve istiklal caddesindeki sokak lambaları kadar
gereksiz görüyor kendini..

Küfrediyor hayata..
Küfrediyor yalnızlığa..
Küfrediyor güneşe..
Aşka, kavgaya, dostluğa, barışa, kuşlara, vapurlara
sosyalizme, faşizme, kapitalizme,
ve bütün -izmlere..

“Ben varım” diyor
gerisi boş..
Aile, okul, arkadaşlar boş..
Yaşanacak tek bir yer var
Orası için de erken daha..
Cenneti düşleyip cehennemlik yaşıyor..
Her şeyi biliyor
bildiğini gizliyor..
Susuyor..
Sustukça ağlıyor..
Ağladıkça susuyor..
Sevilmek istiyor biraz,
Sevmek istiyor..
İlgi bekliyor..

O yalnız..

O mutsuz..

O korkak..

O boşlukta..

Boşluk onda..

Ekim 2001