Hazan kokuyor pembe çiçeğe durmuş bahar dalı. Rüzgârın saçlarımda ki aheste akışı boynuma dolanan bir urgan gibi gittikçe sıkıyor.
Yoksun…
Zaten varken de yoktun ki…
Hala beynim ve kalbim arasında ki gelgitlerdesin.
Geldim…
Var olduğunu düşünerek, koşarak heyecanla yürekle geldim.
Hüznün en yakın arkadaşı yalnızlıktı. Bir susuştu içimde ki, hiç kimsenin duymadığı ve anlam yükleyemediği. Ne sabahlarımda güneş doğdu, nede ayaz gecemde ay ışıldadı. Gökyüzünde ki yıldızları gelmeden iki sevdalı yüreğe yollamıştım. Acısını da yüreğime düşürmüştüm.
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta