İki Mısra Şiiri - Nur Güdücü

Hazan kokuyor pembe çiçeğe durmuş bahar dalı. Rüzgârın saçlarımda ki aheste akışı boynuma dolanan bir urgan gibi gittikçe sıkıyor.
Yoksun…
Zaten varken de yoktun ki…
Hala beynim ve kalbim arasında ki gelgitlerdesin.
Geldim…
Var olduğunu düşünerek, koşarak heyecanla yürekle geldim.
Hüznün en yakın arkadaşı yalnızlıktı. Bir susuştu içimde ki, hiç kimsenin duymadığı ve anlam yükleyemediği. Ne sabahlarımda güneş doğdu, nede ayaz gecemde ay ışıldadı. Gökyüzünde ki yıldızları gelmeden iki sevdalı yüreğe yollamıştım. Acısını da yüreğime düşürmüştüm.
Artık bize ait olmayan bir sevdanın sızısıyla…
‘’ Sahip’’ sözcüğü artık ne kadar yalın kalıyor, ne kadar anlamsız… Ne kadar uzak olmuş bize.
Bahar geldi, baharı yüreğime sensiz alamadım. Sanki tüm evren yanık yüreğimde, ateş basıyor. Dolup dolup taşıyorum kendimce. İçimde ki çağlayanlar gözlerimden akıyor.
Hep bir yarım kalmışlık örtülüyor üzerime. Sensizlik ve yine sessizlik.
Ellerim üşüyor, yüreğim üşüyor bedenim buz…
Hep bir hayale kapıldım, kandırıldım ve anlamını yitirdi düşlerim..
Derin yalnızlığımın ortasında, tamamlanmamış iki mısra kaldım..
Sana uzanan ne yollarım, nede o yollarda gide gele heyecanlı yorgunluğum.
Bir bahar daha umut olur mu?
Aşk benimdi. Senin hiç olmamıştı ki..