İki metre kabir Şiiri - Evren Dalgıç

Yıllar geçip gitmekte,
tükenmekte gözlerim.
Çizgileri ağırlaşmakta hayat yüzümün,
ve damlalar akarken gözümden,
biraz daha buruk,
biraz daha kırgın çisilerim.

Aynalarda baktığım ben değilim,
ışıktan eser kalmamış gözlerimde,
ellerim titrek yamaçlarda,
uçurtmam kırgın bulutlarda.
Sorgusuz sualsiz hiç edildi sanki,
hevesi kursağımda olan düşlerim.

Tembihlediğim halde yüreğimi,
yine sen diye açar gözlerini çiçeklerim.
Bak bahar gedi,
yine topraklarımda senden bir filiz.
Düşlerimde hala bir umut beklerim.
Şiirlerimde hala bilmem kimselere;
ben ne diye bir avuntu geleceğini söylerim.
Yaş geçti,
yıllar geçti,
Dizlerimde dermansız bir çöküntü,
gülmeyi unutmuş resimler gibiyim.

Direnemem,
diretemem kendimi,
bir kere sensiz kalmış yüreğim.
Talihsizce harcadığım şu ömrümde
ve uzun olan bu yolculuğumda,
bilmem kaçıncı kez sonumu görür gibiyim.
Toprağıma bastığın toprakları serpsinler,
Kefenime bir parça elbisenden diksinler,
Görmediğim saadeti bırak da
iki metre kabrimde göreyim.

(Ankara 2005)