İki (LEM) Öykü: Şiiri - Kadir Üçvet

1.) Görüngü:

Çünkü
Gözlerinin içi
İnsanlığını eleveriyordu.

Derindi
Ama berrak.

Candı ama canan.
İnsandı, insan.

Biliyordum özeldi.
Yıllardır bakıyordum
durduğu noktadaki boşluğa.

Aylardır bekliyordum
Derinlerdeydi
Merdivensizdi ama iniliyordu
Duruydu
Görünüyordu, temizdi,
Güzeldi, yeşildi.

Uzaktan getirdiği deniz kokusu gibiydi,
denizde yosun,
yosunda balık
gibiydi.

Gözlerinin gerisinde
Özlem grisi vardı,

O; griye –yani- geriye
Uzaklara gitme isteğimdi,
bedenimi askılayıp zorundalıklara
kaçıp gitmelerdi.
Tek taraflı taleplerim,
bencilliğimdi.
DENİLEBİLİRDİ...

2.) Bilişim:

Yanlışlıkla düşen bir telefon numarası
Değildi.
Tasarlanmıştı.
Sadece biraz geç kalmıştı.
Beklendiğini bilmiyordu,
ardışıktı gözbebekleri
yeşil derinden yukarı çıkışta
kararsızdı.
Derinliğinde boğulan insanlar olduğunu
insanlığının
bilmiyordu, beklemiyordu.

Oysa deniz kıyısıydı o,
zeytin bahçesi kıyısında
dalgaların.
Tek taneydi zeytin ağacında,
Yeşil tane,
Bir tane.

Assos’a çağıran yeli bilirdi,
Bodrum’a uçuran seli
Antalya’ydı falezlerin başında.
Ama ne kadar da gençti ve erkendi.
DENİLEBİLİR MİYDİ? ..

2.Ve Son) Rüya

Bir rüyaydı
Düşünde,
Trajik bir ağacı gördü
Tepede yalnız
kayaya kök salmış
budaksız,
uğultulardı duyulan sadece..

Ve uzaktan onu az bilen, O:
Az bilmesi doğaldı onda
kendini
göremezdi ki.
Farklıydılar, iki elmanın yarısı olamazlardı
O zeytindi henüz yeşil
öbürü tepede trajik ağaç.

Sadece düşünü görmüştüm belki.
Sessizce bir sesti,
ya da fısıltı..
Görülmemiş bir film karesi gibi,
flu o,
O..
O da rüyaydı
Zaten.
DENİLEBİLİRDİ..