Kurşun 1: Yaralar. Sızım sızım inletir, genç, yaşlı, çocuk dinlemeksizin. Parçalar bedenleri, hayatları, umutları. Ayırır, firak elemi yayar beşeriyete. Amacı, kan görmek, acı vermektir. Kanla dosttur, her dem görüşmek ister onunla. Hedefi, tüketmektir insanlığı…
Kurşun 2: Yaralara tiryaktır. Genci, yaşlıyı, çocuğu kucaklar sıcaklığıyla. Umut kaynağıdır. Hayat onunla yeşerir, sünbüllenir. Ayrılık acısını kaldırır ortadan. Amacı dostluk, sevgi aşılamaktır yüreklere. Acıyı dindirir yaralı gönüllerde.
İnanabilirsiniz! Evet ikisi de kurşun. Fakat, kullanım şekilleri farklı…
Biri, mermi olur konar şarjöre, yiyip bitirir dostluğu haince. Diğeri, uç olur konar kaleme, sevgi tohumları eker kalb-i beşere.
Nurefşan KarakaşKayıt Tarihi : 26.2.2009 15:32:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
ABİN
TÜM YORUMLAR (1)