en nedensiz annesi sever insanı
biliyorum ki annem de sevmiyor beni.
o beni mutsuzluğunun nedeni sanıyor.
ah anneciğim, ikimiz de büyümedik hala.
iki kız çocuğu.
unutup birlikte aynı ormanda kaybolduğumuzu.
ve kışın yaklaşmakta olduğunu
bazen sudan sebeplerle
incittik birbirimizi...
ikimizde habersiziz kurtların yaklaşmakta olduğundan.
bu kederli coğrafyada yaşamaya çalıştık
bilmiyorduk ikimiz de nasıl umuda çevrilir umutsuzluklar.
yada nasıl dağılır üzerimizden bu karanlık bulutlar,
öğretmedi hiç babalarımız..
Kayıt Tarihi : 19.1.2013 18:45:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!