İki korku... Şiiri - Zafer Zengin Etnika

gideni dönüp kalmadı…

öyle güçlü ki ölüm;
tanrı bile kurtaramıyor elinden,

çocuklar ölümden korkar
tanrıdan değil,
yoksa kül çalmazlardı suyun içinden
mermer yapıp
dikmezlerdi taşın kırılganlığına
nasıl sevdaysa artık
bu pazarda, bu yazda alışamadık
taşın içinden kadın çıkardık

bilende söylemiyor
neden insanlar şehirleri terk ediyor
oysa nereye gitseniz her yanda
dalsanız ve düşseniz
başlar bir yanınız kırılmaya

nasılda muhtaçsınız
ölüme giderken tanrıya
diyorum ki; haklıyım
ölümden daha çok korkuyorsunuz

ahh sizi sizi ne kadar pamuk ipliğisiniz
yinede evrene söz geçirmek istersiniz
sizene at başı nebulasından
ngsc-411’den
ay’ın karanlık yüzünden
yok bilmem hangi süpernovadan
gözünün önünde ölüm
kaygılısınız,
anlaşılıyor kaçmalardan

- cevap hakkı için açık kapı bırakılır -

arar durursunuz tanrı’yı
karanlığın ışıyan yanında
evet korkuyorsunuz ölümden
tetikleyen ömürdür
mühürlüdür mavi hapishane
benzer bir yüzü cennete
bir yüzü cehenneme
söz konur mu üstüne

ikisinden de korkuyorum
yanlış ellerde aman ha
maaaaazallah diyorum

susuyor, çay istiyorum…

hüzün yılı /