İki Kişiydiler Şiiri - Müjgan Kızıleniş

bir masaldan çıkıverdiler
güneş onlar için doğuyor
bir onları ısıtıyordu sanki.
aynı çatı altında iki kişiydiler
gözlerin lisanını bilmeyen

zaman
ayaklarının altından
buz gibi kayarken
çok uzak iklimlerde yaşadılar.
aynı olmaza inanıp,
aynı olmazda aranırken
iki kişiydiler...

yıllar su gibi akarken,
günler bitmek bilmezken
birinin suskunluğu
diğerinin özgürlüğü olduğunda,
çok tanıdık
çok yabancıydılar...

iki kişiydiler...
maskeli baloya davetli
iki kişi...
birbirleri için seçtiklerini giyindiler.
bunca karmaşa içinde
ne ölümü anladılar
ne hayatı yaşadılar.

onlar,
gözlerin sözlerine kördüler
dilden düşen her söze
yenilerini eklediler
tükettiler...tükendiler...

iki kişiydiler...
aynı yolda iki yabancı...
aynı yolda iki uzak yoldaş...
sonunda...
bir artı bir
eşittir sıfır oluverdiler...