İki kişilik yalnızlık Şiiri - Mehmet Obut

Bilemedim hiç
Güneş mi aya sevdalı
Ya da gündüz mü geceye
Zamanın gerisinde kaldım hep
Gölgesinde kayboldum
Yakaladığımı sandığımda çok geçti aslında
Belki de çok erkendi
Ve belki de hiç bilemeyeceğim
Yıldız fallarında bile yokken umudum
Nasıl barışsın ruhum hayatla
Nedendir bilinmez ama
Nefret ettiğini kolayca söylerde herkes
Zor gelir sevgi sözcükleri
Kimse belli etmez sevdiğini
Tam da bu yüzden
Aşık olur da söyleyemez
Pamuklara sarar saklar içinde
Bir sır gibi
İmkansız aşk bu ya
Acısı daha tatlı geliyor sevgisinden
Sevgisizlik bataklığı içinde
Boğulurken çırpınmak gibi
Daha çok batacağını bilerek derine
Ama o an akıl edemez
Çünkü hep bir endişe yüreğinde
Ruhunu hapseden o yalnızlık hissi
Kötü gibi görünsede uzaktan
İki kişilik yalnızlıktan iyidir yinede
Belki de en güzeli böyle