İki Kişilik Sır Şiiri - Nuh Üstün

Benim onda bulduğum
Benzemez hiçbir yaşanmışa
Kimse bilmez nedendir
Çünkü o bendendir
Bende bir yerlerdedir
Benim sevda diye yaşadığım da
Sadece bir mahkemedir
Hâkimde mahkûm da
Hep benim içimdedir
Benim onda yaşadığım
Benzemez gökyüzünün mavisine
Ya da ormanların yeşiline
On sekiz bin âlem içinde
Rastlanmaz bir eşine
Olsa olsa esnemesidir gecenin
Ya da çözülmesi asırlık bilmecenin
Sabah mahmurluğuna benzer biraz
Geceliklerini giyinmiş bir güneş gibi
Soyunur her sabahın ufkunda
Benim onda bulduğum
İki kişilik bir sırdır
Su ve toprak arasındadır
Ormanla ağaç arasındadır
Belki göğün ağladığı zamanlar
Bizi bir balıkla deniz anlar
Benim onda bulduğum
Dün değildir, bugün değildir
Gönlümüzde kardelenlerin açtığı
Bahara benzer bir yarının düşüdür
Yoksa bir kalbi ısıtmaya yetmez
Bir evin gökyüzünde, bir güneşin varlığı
İnsan çoğu kez güneş varken de üşür
Bir kalpteki zemherinin nedeni çoğu kez
Bir insan çehresinin soğuk gülüşüdür
Benim onda bulduğum
Benzemez öyle sizin
Kalp sevgilerinize
Sığmaz yerlere düşmüş
Süfli kelimelerinize
Başka bir lisandır konuştuğumuz
Bizim gökyüzümüz
Benzemez kimseninkine
Ağlatmaz, bizim gökyüzümüz
Top mermilerine geçit vermez,
Çocukların üstüne bombalar düşmez
Benim onda bulduğum
Yüreğimde bir nasırdır
Kalemle anlatılmaz
Son nefesteki sırdır
Ölmeden anlaşılmaz