İki Kişilik Sevmek Şiiri - Gökçe Zafer Ö ...

İki Kişilik Sevmek
Habersizce tek başına, yalnızlığı paylaşmak kendinle.
Ama samimi bütün hücrelerinle sevmekmiş.
Bir gün gelecek diye yapmak bütün planları. Aşk rengine boyamakmış o gelecek diye kanepeleri koltukları

Ve Biriktirmekmiş Onun seveceği kartpostalları...
Sardunyalara O çiçekleri seviyo diye daha fazla su vermek, sokak kedilerini o seviyo diye daha fazla okşamak. Güvercinlere yem vermekmiş ona haber uçurabilirler diye.

Mevsimlere ayrı bir anlam yüklemek. Rüzgarlarda onun kokusunu aramak, Hasreti koklamakmış kimi zaman

onu çağrıştıran sokaklardan geçmek. Onu işitmekmiş sessizliğin derinliklerinde. Her geçen gün onu bir başka keşfetmek ve içine ilmek ilmek işlemekmiş her bir duyguyu. Gönülden gönüle konuşulan o sessiz dili öğrenmek. Onu çağırmak sessiz feryatlarla. Onu onsuz yaşamak. Ama onu sonsuz yaşamakmış.

Her şarkının ezgilerinde ondan bir şeylerin içine akması.
Gözyaşlarının gönlünü de yakması.

Hayal dünyasında yaşıyorsun diyenlere kızmak ama hayalin de hayatın bir parçası olduğunu anlatamamakmış.

Aşkın avukatı vicdanın savcısı ama yüreğinin hakimi olamamakmış çoğu zaman. Adalet arayanlara rahmeti tavsiye etmek.
Sevda Zor diyenlere biz zorluklara talibiz diyebilmek, Her zorluğa katlanmayı göze almakmış onun saçının teli incinmesin diye.

İzahtan vareste bir durumda kelimelerin kifayetsiz kaldığı bir mecrada.
Dalmakmış Aşkın bile aşık olduğu ifrata.

Anladım ki sevgi emekmiş.
Ve İki kişilik sevmek iki kat fazla sevmek demekmiş. Aşk beklemekmiş ve iki kişilik sevmek iki kat fazla özlemekmiş.
Özlüyorum o yâri sabrın bile sabırsızlandığı yerde. Dünyada buluşamasak da onu arayacağım mahşerde...