İki Kişilik Dünya Şiiri

Güneş doğmadı bugün dünyaya,
Ay dünyaya isyan etti sanki...
Her gün festivaller düzenleyen kalbimde,
Etraf sessiz ve çaresiz.
Kimseler yürümüyor sokaklarda,
Kokunsuz boynu bükük çiçekler...
Nefessiz kalıyorum her geçen saniye,
Gözlerim görmüyor bu günü...
Seni arıyorum kalabalıklar arasında,
Kimsesiz kaldığım bu diyârlarda,
Sensiz çığlıklar atıyorum.
Gördüğüm her aynaya bakıp,
Gözlerinden gözlerime uzanan yolda,
Köşe bucak seni arıyorum...
Bugün özlem şairlerinin günü.
Her bir mısrada büyüyor gözyaşları...
Ben ise;
Gözlerinde yağmur bulutları saklayan,
Kimsesizler şairi bir adamım...