İki Kişi Şiiri - Barış Biçici

Biz iki kişiydik
iki dağ, iki bulut
iki ayrı yol aynı yöne doğru giden,
iki farklı engel acımasızlara.
İki umut haykıran türkü,
iki kırık saz,
iki davulsuz düğün
ve biz yaşardık bu hayatı öylesine.
Çok destanlı sevdalar gördü bugünün duvarları,
çok hastalıklar çekti
göçerken bir köyden bir ülkeye.
İki ayrı kekliktik
her öğle vakti su içmeye inen.
İki ayrı ağa takılmış
iki yaralı geyiktik biz.
İki ayrı sözdük iki ayrı dil.
En hasret kokan zindanlarda
yaşamak zorunda kalanlar oldu
demirlerle çevrili daracık yerde
kocaman dünyalarıyla.
İki haykıran kalemdik biz,
ne okul kitaplarında
nede defterlerinde geçmedi adımız.
Çünkü anlamsız bir özgürlüktük biz
dağ başındakilerin namlularında
ve bebelerin gözlerinde
geleceğe dogru bakan.
Yürü dedi arkamızdan dedemiz, annemiz,
babamız, kardeşlerimiz.
İki ayrı koluyduk, birimiz bir yerde
diğerimiz başka bir diyarda
iki susuz ırmağın.
Daha söylenmemiş
devrim ve özgürlüğüydük kelimenin.
Birimiz cümlenin başında,
birimiz sonunda
ama iki farklı cümlenin.
İki ayrı pınarıydık Munzur Suyunun.
Bozan Dağının ilk bahar karıyken birimiz,
diğerimiz Yılan Dağının eteklerinde
bir nergizdik.
İki yaralı ak güvercindik
Dersim Dağlarının ufuklarında
barış diye haykıran.
Dahası birbirimizden uzak
iki kişiydik sen ile ben
ama aynı şeyleri yapan.
Bakarken aynaya
birbirimizi görebiliyorduk çünkü.
Birimiz güneş idiyse diğerimiz yıldız,
birimiz türkü idiyse diğerimiz şiir,
kök ve gövdesi ağacın, aşk ve sevdası hayatın,
dumanı sisin, bulutu yağmurun.
Gecenin karanlığında nara atan
sokak kabadayılarıydık,
korkumuzdan çıkarırdık bağımsızlığımızı.
İki ayrı atlısıydık yaşamın
bir yerden bir yere koşturan.
İki apaçi silahıydık ok ve yay diye
bağımsızlık ve sevgi isteyen...
Ve biz şimdi birleştik.
Ayrı ayrı değil birlikte yazacağız hayatı.
Hem de kendimiz yaratarak kaderimizi.
Kalem gibi, ateş gibi, su gibi...
Ve biz şimdi tek kişiyiz…