İki Kişi Şiiri - İsmail Mert Kılıçarslan

İki beyaz güvercin gibiydik biz
Kimsenin olamayacağı kadar mutlu
Kimsenin ulaşamayacağı kadar özgürdük
Birimizin parmağı kanasa dünya başımıza yıkılır
O günün gecesi sabah olmak bilmezdi
Sürekli dua ederdik sevgimiz için ALLAH a
Sırılsıklam aşıktık birbirimize
Yaz yada kış fark etmezdi buluşmamız için
Kışın en çetin soğuğunda da elimi tutardı
Yazın en kızgın sıcağında da
Evden izin almaya çalışırdı annesine yalan söyleyip
Ayşe ile ders çalışmaya çıkar ama bir türlü Ayşeyi bulamazdı
Birbirimize çok bağlıydık mesela
Ben bir yere gidecek olsam
Bir de bakardım ki o benden önce orada
Kin ve nefret yoktu bizim hikayemizde
Aşk vardı sevgi vardı mutluluk vardı
Bizim ebedi sevgimizde
Zaman durmadı hızla değişti
Ne o güvercinler kaldı hayatta
Nede aşkla yazılmış bu roman kaldı yarına
Rüya görmüş gibi uyandık hayata
Birde baktık ki olmazmış bu roman
Bu kahramanlarla yazılmaz bu kahramanlarla oynanmazmış
Ve şimdi bu sahte hayatta
O KENDİ ROMANINDA BEN KENDİ ROMANIMDA